
Semalam borak-borak dengan roomie dan juga saudara Rohaizat Tahir. Dengan roomie, pasal zaman kanak-kanak. Pasal kartun-kartun kat televisyen yang kami tonton. Bila fikir-fikir balik, aku rasa aku lagi banyak tengok kartun masa dah tua ni berbanding waktu kecil. Antara kartun yang paling rajin aku tengok adalah 'Daddy Long Legs' atau bahasa Malayanya, 'Ayah Kaki Panjang'. Ye, kaki ayah itu memang panjang. Aku selalu ponteng sekolah sebab nak tengok kartun ni, pukul 4 petang, tak ingat hari apa. Sekolah agama yang aku ponteng tu. Selalu gak berimaginasi nak jadi Jerusha 'Judy' Abbott. Hm, tak ingat sangat cerita ni. Tapi pasal Jerusha si anak yatim yang disponsor oleh seorang lelaki untuk belajar sebab dia pandai menulis (writer). Dengan syarat, dia kena tulis surat dekat lelaki tu setiap bulan tapi takkan mendapat balasan dan takkan tau identiti lelaki tu. Tulis surat tu as part of mem'polish' writing skills Jerusha. Dia tak pernah nampak muka sponsor tu tapi pernah nampak bayang-bayang dia dan ye, melalui bayang-bayang tu kaki dia nampak panjang. Lalu dipanggilnya 'Ayah Kaki Panjang'. Mula-mula dia ingat pakcik tua ganyutlah yang sponsor dia. Last-last tau jugak siapa sponsor tuh. Mamat muda yang kacak berambut blonde. Hohoyeah! Kalau aku tak silaplah. Ke imaginasi aku? Rasanya betullah tu. Selain tu, aku suka tengok 'The Bush Baby'. Samalah macam cerita Daddy Long Legs tu, dia adalah anime Jepun yang dialih bahasa. Ada lagi satu, 'The story of Babar', kartun gajah. Tak banyak kartun yang aku tengok kat TV masa kecil. Malahan, jarang tengok TV. Rupa TV macam mana pun tak pasti. Huda pun setuju dia tak tengok TV sebanyak sekarang, waktu kecil dulu.
Main? Mainan apa yang aku main? Huda kreatif. Macam-macam mainan dia main. Dia ada koleksi Barbie. Main lukis-lukis selipar kat kertas, guna benang buat tempat jari selipar, lepas tu pakai. Main shopping-shopping, buat trolley pakai kertas. Dan yang paling aku tak tahan gelak, main kuiz buku resepi. Caranya? Ni memang mainan gila tak de kerjalah. Amik buku resepi mak-mak korang, yang ada gambar hasil masakan. Kena ada dua group dan seorang pengacara kuiz. Pengacara akan tunjuk gambar makanan dan based on gambar sahaja ahli pasukan kena teka makanan tu halal ke tak. Hahahha. Bangang menggila! Kalau tak dapat jawab, pengacara akan kasi klu (clue), contohnya bahan untuk resepi tu ada gelatin. So, jawablah.....'TAK HALAL!!!' Piang kasik mati mainan ni. Hahaha.. Aku pulak, masa kecik-kecik buat patung sendiri. Aku gumpal-gumpal tisu jadi bulat, lepas tu aku masukkan gumpalan tadi ke tisu yang lain. Kalau korang boleh bayangkan, gumpalan yang bulat tu jadi kepala dan tisu yang luar tu aku jadikan skirt. Dapatlah aku 'segumpal' patung. Aku amik penutup mesin jahit National mak aku, buat rumah dia. Mainlah sorang-sorang. Bila dah tua sikit baru dapat 'seorang' Barbie dan 'setangan' Polly Pocket.
Masa kecil, bukan main anti kalau lelaki minat aku. Habis kena sepak terajang. Tak taulah kenapa dan apakah bezanya saraf-saraf dalam otak masa kecik dengan masa besar ni. Short-circuit ke apa, tak tahulah. Tak pernah aku main dengan budak lelaki Melayu. Main dengan budak-budak perempuan Melayu, perempuan dan lelaki Cina saja. Bila Biskutmuka tulis tentang 'My First Mukhsin' aku pun struggle nak ingat siapa first Mukhsin aku. 2 hari tuh...aku fikir. Macam biasalah, risau...takkan takde siapa Mukhsin pertama aku? Abnormal kang pulak nampaknya. Nasib baik ingat. Ada lah rapat dengan sorang budak laki Cina berbulu (jangan pandai-pandai bubuh titik lepas perkataan ni) mata lentik masa tu. Heh, no komen. Umur 9 tahun dah develop agenda amuk setiap tahun. Kadang-kadang cikgu pun aku amukkan. Sampai form 5. Matriks pun ada lagi. Sekarang, diari amuk dah habis muka surat. InsyaAllah. Very 'angry' childhood kan? Ye, aku tau tak pleasant sikap ni dan aku sendiri benci berada dalam situasi tu. Aku ada insight dan tengah try baiki diri.
Haa..Zaman kanak-kanak yang kegelapan. Menjengkelkan. Dapat anak macam aku, sekehkan saja kepalanya.